Episode Transcript
[00:00:06] Speaker A: In de vorige aflevering van de Kinderen van de Koekenbakker ging het over het leven van weeskinderen in het Almoesinies Weeshuis en hun vogelvrije lotbestemmingen. In deze aflevering gaat het over emotionele vogelvrijheid in de periode tussen afstand en adoptie. Dat is de periode waarin een baby is afgestaan maar nog geen nieuwe familie heeft.
De aandacht is vaak gericht op het adoptieproces en het leven daarna. De realisatie dat je niet alleen bent geadopteerd, maar ook bent afgestaan, komt bij veel geadopteren daarom vaak later in het leven. Maar wat is er bekend over de impact van deze worteloze fase op een baby? Laat die sporen na. Wat doet het met je als je na twintig jaar ontdekt dat je adoptiedossier niet blijkt te kloppen?
Hoe kan het dat jij sporen vertoont van je moeders adoptie? En kan je voorkomen dat dit geboortetrauma een familiethema wordt? Ik praat hierover met Doreen, Fee en Noah. Doreen is psychosociaal therapeut en ervarend trainer in familieopstellingen bij thema's van hechting en relatie. Fee is dochter van een geadopteerde moeder en Noah is geadopteerd en komt uit India.
Hi Noah, bijna 45 jaar geleden werd jij als baby geadopteerd vanuit India naar Nederland. Klopt hè?
[00:01:45] Speaker B: Klopt, mijn naam is Noah. Ik ben in 1980 geboren in Tapuna in India en met zes maanden oud ben ik geadopteerd door hele lieve ouders in Nederland.
[00:01:56] Speaker A: En kan je misschien vertellen hoe dat is gegaan?
[00:01:58] Speaker B: Ben met drie maanden oud was ik in een heel fijn kinderthuis in Pune, India terechtgekomen. En dat werd gerund door een hele zorgzame, liefdevolle vrouw. En die heeft er echt voor gezorgd dat ik op de juiste plek kwam.
Mijn ouders in Nederland hadden een dochter. Die was twee jaar daarvoor gekomen. En omdat het goed ging in dat gezin, wist die dame van het kinderthuis zeker dat ik bij een goed gezin terecht kwam.
En zo ben ik er eigenlijk geadopteerd.
[00:02:26] Speaker A: En jij ontdekte dat de informatie over de periode voor je in dat kindertenhuis kwam, zoals die bij jou en je adoptieouders bekend was, dat dat niet klopt. Wanneer ontdekte je dat?
[00:02:38] Speaker B: Nou, dat was eigenlijk in 2001, zeg maar, toen ik voor het eerst naar India ging. Wereldkinderen die organiseren rootsreizen en dan kan je inschrijven en dan kun je bijvoorbeeld met je ouders of met andere families die ook kinderen geadopteerd hebben, gaan we naar India.
En toen had ik al eerst inderdaad al dat kinderthuis in Puna opgegeven. Toen ging ik wat verder kijken. Toen dacht ik, hé, ik ben geboren in Nasik. Het is zes uur verderop. Toen ik dat besefte, dacht ik wel van, oh, ik ben dus in een ziekenhuis geboren. En na drie maanden was ik opeens zes uur verderop in een kinderthuis.
[00:03:14] Speaker A: Ja, maar hoe dacht jij dan dat het was gegaan?
[00:03:17] Speaker B: Ik dacht altijd eigenlijk alleen maar vanaf het kindertehuis na. Mijn ouders waren ook altijd in de veronderstelling, zoals het ook gepresenteerd werd door de organisaties Wereldkinderen, dat er echt kinderen in een tehuis waren en vanuit daaruit dus geadopteerd konden worden. En die veronderstelling waren mijn ouders ook. Wij waren dan ook gewoon eigen kinderen voor hun. Er was geen onderscheid tussen dat ik geadopteerd zou zijn. Natuurlijk merkte ik wel soms dat ik toen ik opgroeide ook opnieuw moest gaan hechten. Dus broertjes en zusjes die anders zijn als ik, ouders zijn die anders zijn als ik.
[00:03:52] Speaker A: Stelde je daar wel eens een vraag over?
[00:03:55] Speaker B: Nee, nou eigenlijk niet echt, want ik wist eigenlijk ook niet. Ik wist eigenlijk helemaal niet waar Puna lag. Ik wist helemaal niets over India. Ik wist niets van mijn cultuur, niets van mijn ouders, niets van mijn achtergrond. Eigenlijk niet, nee.
[00:04:07] Speaker A: En toen jij ontdekte dat de dingen anders waren gegaan dan dat ze bij jullie bekend waren. Wat heb je toen gedaan dan? Want ik kan me voorstellen dat je wil weten wat echt gebeurd is.
[00:04:17] Speaker B: Ik ben op vakantie geweest en ik heb nog een keertje dat kinderthuis bezocht en die mensen ontmoet. Toen stond ik ook al even buiten te praten en met toevallig wat mensen, daar werkte de beveiliging of wat dan ook. Hij wist dus dat er bepaalde dingen speelden, dat de kinderen mogelijk weggingen uit het ziekenhuis en dat die op een gegeven moment gearrepteerd werden.
[00:04:38] Speaker A: En wat is jouw beeld nu, nadat je die mensen daar hebt gesproken?
[00:04:42] Speaker B: Het beeld wat ik nu zou hebben is dat ik inderdaad in het civil hospital geboren ben, maar dat ik me gewoon ben weggenomen met drie maanden oud van mijn moeder die daar geen weet van had. En dat matchte eigenlijk ook wel met als kind dat ik opgroeide, dat ik wel een sympaniek kon zijn, dat ik verward kon zijn, dat ik niet wist waar ik aan toe was.
[00:05:03] Speaker A: Terwijl als je er zo over praat, het gezin waar je opgroeide juist heel veilig en liefdevol was. Kwamen die angstige gevoelens dan uit de tijd voor je in het adoptiegezin kwam?
[00:05:13] Speaker B: Absoluut ja.
[00:05:16] Speaker A: Ik herken dingen die Noah vertelt over paniek en verwardheid die ze als kind kon voelen. Het is belangrijk dat die gevoelens erkenning krijgen en begrepen worden. En gelukkig komt daar in onze tijd meer ruimte voor. Heel anders dan in de tijd van de kinderen van de koekenbakker. Voor hun trauma's was tijd nog ruimte.
In de vorige aflevering vertelde Nanda Geuzebroek over de maatregelen in het Almusinees weeshuis tegen bedplassen. Een typisch symptoom van emotioneel lijden dat werd gezien als onducht en luiheid die streng moest worden bestraft. Met als uiterste maatregel uithuiszetting en dan woon je in een weeshuis. Er is een geval bekend waarbij de notware bedplasser, een jongen van 14, het weeshuis moest verlaten en met matras en al op straat werd gezet.
Het was hoe men in die tijd de dingen deed. Door bedplassen als lui en lastig te bestempelen, hoefde je niet stil te staan bij het verdriet en angst die deze kinderen ongetwijfeld parten speelden.
De buitenwereld kan zo hard zijn. Tegen mij werd vroeger als kind door wildvreemde gezegd dat ik dankbaar moest zijn dat ik ouders had gekregen. Verschrikkelijk, alsof ik iets heel ergs had misdaan. De meeste mensen hebben geen idee waar adoptie over gaat. Hoe zie jij dat?
[00:06:41] Speaker B: Ja, dat is precies hetzelfde. Op een gegeven moment werd er gewoon een heel raar beeld gecreëerd door tv-programma's, of in de maatschappij werd een beeld gecreëerd van kinderen die geadopteerd zijn, die zo'n, oh, die komen van arme ouders af, of wat dan ook. Of je moet wel blij zijn dat je woont. Terwijl ik altijd dacht van ja, maar daar ben ik helemaal niet mee bezig. En als mensen dat hier dan zo gaan vertellen, alsof iets hier beter is, lijkt het net of het voor jou ingevuld wordt. En dat er nou eigenlijk aan je eigen emotionele behoefte voorbij wordt gegaan.
[00:07:10] Speaker A: Je legt dat heel mooi uit. En als je nu terugkijkt op jouw adoptie met alles wat je nu weet, hoe kijk je daar dan naar?
[00:07:18] Speaker B: Ja, ook wel boosheid naar de overheid en naar organisaties toe die dit bewust in stand houden.
[00:07:24] Speaker A: En welke organisaties bedoel je dan?
[00:07:26] Speaker B: Adoptieorganisaties houden bewust achter. Er wordt informatie vernietigd of er wordt achtergehouden... of er wordt een ander verhaal opgemaakt... zodat er nieuwe papieren worden opgesteld.
[00:07:39] Speaker A: En waar baseer je dat op?
[00:07:41] Speaker B: Omdat heel veel dingen ook niet in een dossier zitten. Of ze willen de dossiers niet geven... of ze doen er moeilijk over met opvragen of wat dan ook.
[00:07:49] Speaker A: En wat staat er in jouw dossier?
[00:07:51] Speaker B: In de rechtbankpapieren staat dat ik...
Er staat eigenlijk een standaard verhaal in om toestemming te krijgen bij de rechtbank om geadopteerd te worden. Dat ik in een buitenechtelijke relatie ben geboren, vandaar dat er afstand is gedaan. En in andere papieren dat ik door de politie ben gebracht en door gemeenteambtenaren naar het kindertenhuis. En dat ik daarom geadopteerd werd, zeg maar.
[00:08:21] Speaker A: Na de toeslagenaffaire opnieuw snoeiharde kritiek op de overheid. Deze keer over de adoptie van kinderen uit het buitenland. Volgens een onderzoekscommissie die het uitzocht, heeft de Nederlandse overheid bijgedragen aan een adoptiecultuur met ernstige misstanden. Ontvoering, kinderhandel, corruptie, onethisch handelen van ambtenaren en vervalsing van documenten.
Jouw status in het leven is heel erg bepaald door het organisaties met jouw voorhaarden. Maar als ik naar jou luister, hoor ik veel meer dat ze jou iets hebben aangedaan, klopt dat? En wat is dat dan precies?
[00:08:56] Speaker B: Wat hebben ze mij aangedaan? Ze hebben mij eigenlijk een deel van mijn achtergrond en identiteit weggenomen en ook bij mijn biologische ouders en familie die geen weet en kennis hebben van waar hun dochterzus is. Dat deel hebben ze van mij weggenomen wat nodig was voor mijn identiteit, voor mezelf kunnen zijn.
[00:09:23] Speaker A: Adoptie moet gaan over kinderen die een familie nodig hebben.
en niet over een familie dat een kind wil. Ik zou willen dat mensen dat gaan beseffen. Nu staan er wensouders aan de ene kant en een arme bevolking met kinderen waar niet voor gezorgd kan worden aan de andere kant. Hier de vraag en daar het aanbod. Dan kan het ook niet anders dan misgaan.
Onlangs nog in het programma Spoorloos. Iemand achterloos gematcht aan de verkeerde familie. 24 jaar verzwegen en nooit meer goed te maken.
Wat doet jouw ervaring en die verhalen van anderen met je vertrouwen in mensen? Wil je in zo'n wereld wel kinderen krijgen? Dat denk ik wel eens. Was dat voor jou een vraag?
[00:10:17] Speaker B: Nou, ik vond het wel altijd heel erg lastig, omdat ik rond leeftijden dat je kinderen krijgt, bij wijze van spreken, nog niet echt mijn eigen identiteit geheel had.
Het voelde niet alsof ik mijn eigen identiteit had. Ook niet of ik me thuis voelde in Nederland over het krijgen van kinderen. En natuurlijk, jij moet het wel zeker weten. Dus ik heb daar toen niet voor gekozen. Dat kan te maken hebben inderdaad met mijn eigen ontstaansgeschiedenis. Dat ik niet wilde dat hun wat ging overkomen in deze maatschappij. Wat natuurlijk niet realistisch is, maar wel nog in mijn systeem zat.
[00:10:53] Speaker A: En als je nu de kans zou krijgen, wat zou je dan zeggen tegen de organisaties die betrokken waren bij jouw adoptie?
[00:11:00] Speaker B: Dan zou ik heel woedend worden en dan zou ik vertellen van jullie organisatie gaat totaal voorbij aan de werkelijke, wat de kinder overkomen is en jullie houden dit in stand en jullie verdienen er alleen maar heel veel geld mee en jullie schetsen een rooskleurig beeld en het gaat bij jullie over wensouders en ouders die een kind willen adopteren en dat is niet waar een kind adopteren over gaat.
De initiale behoefte van alle kinderen en mensen is gewoon dat ze gewoon mogen zijn wie ze zelf zijn, met hun afkomst zonder dat dat ingevuld wordt. Ik voel me thuis in Nederland en ik ben hier opgegroeid en alles, maar ik zal altijd heimwee in een bepaalde manier hebben. Kijk, uiteindelijk heb ik ook altijd het gevoel dat ik hier thuis ben, thuis was, ook bij deze familie.
En ik kijk altijd naar uit om te reizen naar Azië of andere landen, India, Indonesië, Bali, maakt niet uit.
[00:11:53] Speaker A: Ik vind het echt heel knap hoe jij uit twee werelden je eigen identiteit hebt weten op te bouwen.
Hoe heb je dat gedaan?
[00:12:01] Speaker B: Dat is eigenlijk ook gelukt toen ik niet meer voorbij ging aan mijn eigen emotionele behoefte en het niet meer liet invullen door de maatschappij, door al hun vooroordelen die van mij al hadden ingevuld, hoe het voor mij zou zijn om geadopteerd te zijn. Het gaat erom dat ik mijn hele achtergrond heb en daarmee omarm en mensen hier ook begrijpen dat het daar om gaat.
[00:12:23] Speaker A: Mooi gezegd, Noah. Dank je wel.
Soms is de vraag waarom je niet mocht blijven te pijnlijk om te stellen. Je draagt het met je mee tot het aandacht krijgt en dat is soms pas in een volgende generatie. Daarover vertelt Fee. Haar moeder werd bij de geboorte ter adoptie afgestaan. Een thema dat stil in haar moeder aanwezig was en vervolgens in het leven van haar dochter Fee pas dat uit inkwam.
Hoi Fee, welkom. Zoals je me net al hoorde zeggen, je moeder is na haar geboorte afgestaan en geadopteerd. Wat kan jij daarover vertellen?
[00:13:05] Speaker C: Ja, mijn moeder is geadopteerd door twee megaliefdevolle ouders en ze is echt zo warm ontvangen. Maar zij is afgestaan door haar biologische moeder en dat is een moeder die ook gewoon in Nederland wonen en ja het soort van mijn moeder ze was daar zwanger van en ze was heel erg in love met een man en ze dacht van oké nou ik ben nu zwanger dat zal wel de reden zijn dat hij dan bij me blijft nou dat was dus niet zo en toen voelde zij ook niet de noodzaak om mijn moeder te houden en Ja, mijn moeder heeft, denk ik, met de verhalen die ze aan mij vertelt, ja, tot op de dag van vandaag gewoon echt heel erg last van dat zij afgestaan is. Ze is natuurlijk geadopteerd, maar ik denk dat zij vooral voelt ik ben gewoon afgestaan door mijn eigen moeder.
[00:14:03] Speaker A: Ja, en op welke manier heeft dat een rol gespeeld in jouw leven?
[00:14:07] Speaker C: Ik ben er natuurlijk op een latere leeftijd over na gaan denken en wat ik tegen ben gekomen is echt het stuk bestaansrecht.
Doe ik er wel toe. En ik denk dat ik in mijn leven eigenlijk twee kanten heb gemerkt. Dus aan de ene kant van, oké, ik ga me helemaal verstoppen. Of aan de andere kant, ik ga me heel erg overschreeuwen. Kijk eens hoe goed ik ben. En alsjeblieft, zie mijn wereld als een soort bewijsdrang. Dus dat is wel hoe ik me heb gemerkt in mijn eigen leven, ja.
[00:14:37] Speaker A: En wist je vroeger al dat je behoefte om gezien te worden, dat dat te maken had met de adoptieachtergrond van je moeder?
[00:14:43] Speaker C: Ik moet ook wel zeggen, door ons podcast moment... Jij bent natuurlijk bij mij in mijn podcast geweest. In die podcast las jij ook stukken voor in jouw boek. We hadden het erover en toen dacht ik... ...verrek, ik dacht altijd dat het heel erg over mijn moeder ging. Maar ik kwam echt tot de realisatie... ...oh ja, dit zijn dus ook mijn thema's. En dat is echt wel een soort ankerpunt geweest van... ...oh, ik draag dit dus ook mee.
[00:15:12] Speaker A: En hielp de realisatie jou om dat te veranderen?
[00:15:16] Speaker C: Ik denk dat het wel een thema is wat altijd in de onderlaag meespeelt. En ja, daar door de bewustzijn kun je zij maar zeggen, ook zuiniger gaan voelen van vanuit waar zet ik deze actie nou en komt dit nou echt vanuit mijn ziel? Of ben ik nou een soort van weer de bevestiging aan het zoeken?
[00:15:35] Speaker A: Ah ja, op die manier. Oké, en wat weet jij van haar biologische ouders? Zijn die bekend?
[00:15:42] Speaker C: Dat is bekend voor mijn moeder. Ik weet daar niet zoveel over. En ik heb daar wel inderdaad over gedacht van hey, zou ik die willen leren kennen? En ik heb laatst wel een sessie gehad waarop ik een soort energetische manier met mijn biologische oma in contact ben gekomen en ook wat meer van haar kant heb gehoord, omdat ik altijd, ik kon het nooit begrijpen. Waarom heb je nou je kind weggedaan?
[00:16:06] Speaker A: Dat is een vraag die ongetwijfeld ook in je moeder leeft.
[00:16:10] Speaker C: Sterker nog, ik heb ook heel lang echt boede, boosheid. Hoe kun je dit nou doen? Dat was wel een teken voor mij. Oké, maar als ik deze frustratie, boosheid of het verdriet meenoem, dan moet ik er eigenlijk zelf ook wat mee, want het is natuurlijk niet normaal dat ik dat ook al draag.
[00:16:26] Speaker A: En op welke manier ben jij hiermee aan de slag gegaan?
[00:16:28] Speaker C: Ja, ik ben natuurlijk best wel bewuste vrouw, spiritueel ontwikkeld, waarbij ik dus ook wel het fijn vind om laagje voor laagje, stap voor stapje wel meer te weten van mijn eigen geschiedenis.
[00:16:40] Speaker A: En heeft jou dat geholpen?
[00:16:43] Speaker C: Ja, ik merk het bij mezelf. Er zijn ook echt wel heel veel negatieve emoties, zou je zeggen. Een soort van van mijn schouders afvallen. En daarnaast merkte ik ook van toen ik daar onderzoek naar ben gaan doen, is dat toch op een of andere manier ik met mijn moeder al ander contact kreeg.
[00:17:04] Speaker A: Wat bijzonder. En helemaal nu je zelf zwanger bent van een dochter. Ben je daardoor nu ook extra bewust van wat je haar wil meegeven?
[00:17:14] Speaker C: In ieder geval dat mijn dochter gewoon kan voelen van hé, je bent hier helemaal welkom.
Ik denk dat dat heel erg belangrijk is voor een kind om te voelen.
[00:17:22] Speaker A: Ja, dat denk ik ook. Nou, dank je wel voor dit gesprek.
Je welkom voelen. Voor geadopteren kan dit een moeilijk thema zijn. Want hoe welkom ze ook zijn in het leven van anderen, altijd klinkt in de onderlaag de allereerste ontmoeting uit hun leven mee, waarbij ze niet welkom waren.
Doreen, welkom. Ongewatteldheid houdt direct verband met hechting en relaties. Heb jij daar in jouw praktijk ervaring mee?
[00:18:00] Speaker D: Ja, dat komt voor. In de psychodynamiek valt het op dat er een ernstig gevoel van verwaarlozing kan ontstaan. Het gevoel van wat doe ik ertoe? De basis vitaliteit wordt eigenlijk gevormd en de basis vertrouwen en veiligheid door de startfase.
[00:18:19] Speaker A: Is daar niet een experiment van bekend met aapjes die werden gescheiden van hun moeder?
[00:18:24] Speaker D: Klopt, dus als een aapje wel voeding krijgt, maar geen liefde van de moeder, dan zie je toch dat in het gedrag van het aapje een enorme nervositeit is.
Het aapje gaat dan eigenlijk weer naar de haarige vervangende moeder en daar is het aapje eigenlijk naar op zoek. Die warmte en die afhankelijkheid is net zo belangrijk als het overlevende kant, het fysieke kant van voeding. Als die liefde niet gevoeld of ervaren wordt, dan zie je dat er desoriëntatie ontstaat.
Dat er paniek ontstaat, dat het aapje zich niet weet te verhouden tot de omgeving. Die zoekt, maar kan niet die rust vinden om ergens zich te verbinden.
[00:19:07] Speaker A: Je beschrijft hier precies de existentiële angst die veel afgestaande kinderen met zich meedragen. Dat gevoel van emotionele vogelvrijheid.
[00:19:17] Speaker D: Ja, dat is een mooie term. Ik kan me dat helemaal indenken dat dat zo is gegaan. In het hier en nu, als volwassenen, zie je dan vaak ook een ondergrond van verwaarlozing. Niet weten hoe een richting, een studie of een focus kan komen met iets of iemand. Ook in de relaties, als iemand heel naastig op zoek gaat naar een relatie, kan ik me ook voorstellen dat je vanuit het onbewuste veld eigenlijk niet eens gelooft dat er een relatie mogelijk is. En op het moment dat mensen zich dat bewust worden, dan kun je er ook wat aan gaan doen.
[00:19:52] Speaker A: Oké, dus dan zeg je dat die basisangst altijd vanuit je onbewuste veld meetrilt in je systeem. Begrijp ik dat goed?
[00:19:59] Speaker D: Ja, eigenlijk wel. Totdat het onbewuste veld die angst onder ogen ziet, gaat snappen en daar zijn opstellingen prachtig voor. En als de geadopteerde dan ziet, er is ook niemand voor mij geweest of in die ondergrond, dan kan het zo zijn dat je dan eindelijk kan gaan zien, het ligt niet alleen bij mij. Eigenlijk ben ik in een hele kwetsbare fase, in een afhankelijkheidsfase verlaten.
[00:20:28] Speaker A: Zou je kunnen uitleggen hoe dat vanuit familieopstellingen werkt?
[00:20:32] Speaker D: Vanuit de familieopstellingen worden alle leden van een familie van herkomst opgesteld. Dat kan zijn door vervangende voorwerpen, door blokken zoals ik daarmee werk. Maar het kan ook zijn dat je een familieopstelling doet met levende personen. En dan vraag je eigenlijk aan de deelnemers van de groep, zou je alsjeblieft mijn vader, moeder, biologische vader en moeder willen opstellen en ook bijvoorbeeld de mensen die het kind hebben geadopteerd, dus de nieuwe ouders.
[00:21:04] Speaker A: Dat kan ook wanneer de ouders niet bekend zijn?
[00:21:06] Speaker D: Dat kan zeker, omdat het energetisch altijd doorwerkt. En het grappige is als iemand op de plek gaat staan van de biologische ouders, dat die persoon ook overneemt in dat veld gaat voelen en ervaren wat de situatie was. En dan kan het best zijn dat het door armoede of door het niet beschikbaar zijn, kunnen zijn als ouder, dat die ouders hebben besloten, ik kan vanwege geld gebruiken of het niet kunnen. Ja, misschien moeten personen werken, misschien moeten die mensen andere taken doen. waardoor ze als ouders niet beschikbaar waren. En als je dat kan zien, kan aanschouwen, welke bewegingen dan vanuit de biologische ouders worden neergezet en ontstaan. En dan kan degene die dat aanschouwt ook zien, hé, maar ik begin het beter te snappen waarom die dingen zo zijn ontstaan.
[00:22:03] Speaker A: Dus degene die wordt opgesteld is de cliënt en die maakt contact met het onbewuste veld.
[00:22:08] Speaker D: Die maken contact met het onbewuste veld, met de ouders. En dan ontstaat er ook een soort hartverbinding met het veld van de biologische ouders. En dan zie je ook vaak dat er behoefte is om dat veld op te zoeken. Want de bloedband is heel sterk, dat je ziet dat die behoefte en die wens om elkaar weer opnieuw te ontmoeten, dat verlangen enorm groot kan zijn.
[00:22:32] Speaker A: Als je direct bij je geboorte bent afgestaan, dan krijg je geen wortels mee. En hoe leer je dan wortelen als je nooit wortels hebt gehad?
[00:22:39] Speaker D: Het is vaak een langere weg omdat mensen vaak zichzelf niet meer willen wensen te herinneren aan moeilijkere periodes. En toch vraagt het om bewustwording om die transformatie op gang te brengen.
[00:22:53] Speaker A: En hoe is dat dan bij geadopteren die een nieuwe naam hebben gekregen bij de adoptie? Soms wil iemand zijn eerste naam terug, maar die durft het dan niet te doen uit loyaliteit naar de adoptieouders. Wat zou jij vanuit jouw ervaring adviseren?
[00:23:09] Speaker D: Het gaat eigenlijk om dat die persoon zelf weer kan gaan kiezen. Dus hoe meer die keuzevrijheid komt om de orde weer te herstellen in de persoon zelf, dat is het doel.
[00:23:20] Speaker A: De orde herstellen.
Daarmee bedoel je het herstellen van je identiteit?
[00:23:25] Speaker D: Exact. Het volwassen brein is in staat om in het heren nu wel keuzes te maken en opnieuw te kijken wat past bij mij.
[00:23:33] Speaker A: Ja, goh, dat is precies hoe Noah het heeft aangepakt. Hiervoor sprak ik met Fee en zij vertelde hoe zij het trauma van haar moeder heeft overgenomen. Hoe kan dat eigenlijk?
[00:23:45] Speaker D: Ja, ik heb wel bijvoorbeeld gemerkt dat in generaties als er geheimen zijn, bijvoorbeeld mensen die fout waren in de oorlog, dat dat na de oorlog werd verswegen en dat er dan later in zo'n familie helemaal niet wordt gesproken over moeilijke onderwerpen of dieperliggende thematieken en dat zwijgen norm wordt.
[00:24:12] Speaker A: Precies.
En hoe voorkom je dat je trauma doorgeeft aan de volgende generatie?
[00:24:18] Speaker D: Nou, we hebben het net al genoemd. De acceptatie helpt me tevreden te worden met de eigen ras of hun eigen achtergrond of hun eigen cultuur. Dat helpt om de identiteit een plek te geven. En opnieuw in de eigen psychotherapeutische interventies is het heel belangrijk om de eigen ervaring centraal te stellen, omdat die veelal is overgenomen door keuzes in een periode waar het kind helemaal geen inzage in had. Het is hem of haar overkomen.
[00:24:52] Speaker A: Kan je dus zeggen dat hoe meer de geadopteerde zijn of haar ervaring centraal stelt, het gevoel overgeleverd te zijn aan de omgeving afneemt?
[00:25:01] Speaker D: Dat is eigenlijk de ontdekkingstocht die heilzaam is voor de beleving van de eigen existentie.
[00:25:13] Speaker A: Wat kun je zeggen over onzichtbaarheid? Kun je onzichtbaar zijn en toch bestaan? Ik geloof dat het kan. Het was mijn eerste ervaring met deze wereld. Wat onzichtbaar is, kan je niet aanraken. Ik was onzichtbaar en de wereld raakte mij niet aan. Door niemand verwacht en toch geboren. Ongeworteld altijd zoeken. Wil ik er zijn? Mag ik er zijn en hoe dan?
Als ik mezelf niet vinden kan, wie ben ik dan?
Je luisterde naar aflevering 2 van de podcast De Kinderen van de Koekenbakker. Over het ongewortelde leven tussen afstand en adoptie. De volgende aflevering gaat over de vraag waarom vogelfrije lotsbestemmingen zo vanzelfsprekend bij weeskinderen lijkt te horen. En waarom dat door de eeuwen heen niet verandert.
Wat zegt de wetenschap hierover? Zit het in onze natuur of is het cultureel bepaald? Wat is de rol van de samenleving? Kunnen wij leren een veilige grond te bieden aan de ongewortelden van onze tijd? Ik praat hier onder andere over met Patrick van Veen, gedragsbioloog.
